Το πρώτο μου καλλυντικό ήταν ένα μολύβι ματιών, το οποίο τόλμησα να βάλω στο χορό του γυμνασίου.Έκτοτε δεν ξανασχολήθηκα, μου φάνηκε περιττό και μπελαλίδικο να βάφομαι καθώς είχα την κακή συνήθεια να τρίβω μάτια και γενικά το πρόσωπο.Μεγαλώνοντας έβλεπα γύρω μου πολλές συνομήλικες να έχουν δεχτεί το μακιγιάζ στην καθημερινότητά τους κι εγώ αρνιόμουν να υποκύψω πεισματικά καθώς ασφυκτιούσα στην ιδέα οτι θα έχω κάτι ψεύτικο-μπογιά στο πρόσωπό μου.
Μέχρι που η φίλη, συμφοιτήτρια και συγκάτοικος με έβαλε κάτω με το ζόρι να με "κάνει άνθρωπο" πριν μια νυχτερινή έξοδό μας. Μαλλιά, μακιγιάζ, επιμελήθηκε τα πάντα (η καλή μου νεράιδα) ..Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικό,ψεύτικο μεν κατά τις τότε απόψεις μου περί μακιγιάζ , αλλά νομίζω με άλλαξε πολύ εμφανισιακά προς το καλύτερο. Η αλήθεια είναι οτι δεινοπάθησα εκείνο το βράδυ, όχι από την τεχνική της φίλης μου που ήταν αρκετά καλή, αλλά από την καταπιεστική ιδέα - απαγόρευση "μην αγγίζεις πρόσωπο, αγνόησε τη φαγούρα στο μάτι, μη τυχόν δακρύσεις από τον καπνό" που με συνόδευσε όλη τη νύχτα στο club.Η ανταμοιβή για όλο το ψυχολογικό μαρτύριο ήταν το κολακευτικό σχόλιο ενός συμφοιτητή και περισσότερα επίμονα βλεμματάκια από τους θαμώνες.
Και σιγά σιγά άρχισα να πέφτω στην παγίδα.....Τις επόμενες μέρες άρχισα να ισιώνω το μαλλί για να πηγαίνω στη σχολή καθώς με έκανε "πιο γυναίκα" ΄, μετά αγόρασα το πρώτο μου ρουζ (με έκανε πιο φρέσκια και ήταν και φυσικό) και πάει λέγοντας. Το τελειωτικό χτύπημα ήταν όταν εργάστηκα για ένα χρονικό διάστημα σαν πωλήτρια στα καλλυντικά για να βγάλω τα τσιγάρα μου μέχρι το πτυχίο όπου και επήλθε η πλήρης εξάρτιση (αναγκαστικό καθημερινό μακιγιάζ).
Σήμερα έχω φτάσει στο σημείο να έχω 3 γιγαντονεσσεσερ με καλλυντικά .
Αυτό θα πει "Τα πάντα ρει".
